Τα φτερά του κόκκορα

Δώδεκα διηγήματα για τη θέση της γυναίκας και τους διάφορους ρόλους της, την έννοια της ταυτότητας, το πέρασμα από την εφηβεία στην ενηλικίωση, τη μοναξιά στην τρίτη ηλικία, τον φυλετικό ρατσισμό, τη σύγκριση του παρόντος με το παρελθόν. Όλα τα παραπάνω είναι τοποθετημένα σ’ έναν κοινό άξονα, αυτόν της ελληνικής επαρχίας του σήμερα και του χθες. Μιας επαρχίας που αλλάζει μέσα στα χρόνια, αφομοιώνει αστικά στοιχεία, όμως πάντα διατηρεί τις παραδόσεις, τις δοξασίες και την ταυτότητά της ζωντανή. Η γλώσσα είναι άμεση και απλή, με έντονα στοιχεία προφορικότητας, και ενίοτε εμπλουτίζεται με το μυτιληνιό ιδίωμα.

Η Φωτ’νάρα ήταν μια γυναίκα ψ’λή, δυο μέτρα νταρντάνα, φόραγι ένα φουστάν’ μακρύ, λιγδιασμένου, ποιος ξέρ’ πόσου κιρό είχι να πλυθεί, κι κράταγι μια μαγκούρα γιατί σάμπως κούτσαινι κουμμάτ’. Παράδις πολλούς δεν είχι πουτές κι σα γέρασι γίν’κι ζητιάνα.