Κύριος Πηνελόπη

Τί μπορεῖ νὰ συμβεῖ σὲ κάποιον ποὺ ἐπιθυμεῖ νὰ ἐπισκεφτεῖ πόλεις στὶς ὁποῖες δὲν ἔχει πάει ποτὲ πρίν; Τί συμβαίνει μὲ ὅσους μένουν πίσω καὶ δὲν ταξιδεύουν; Οἱ ἥρωες τοῦ βιβλίου, μανιώδεις ἀναγνῶστες, διαβάζουν καὶ περιμένουν, γράφουν καὶ σβήνουν, μαθαίνουν ξένες γλῶσσες καὶ περιμένουν, κεντοῦν καὶ ξηλώνουν. Ἀποτελοῦν παραλλαγὲς ἑνὸς ἥρωα ποὺ διεκδικεῖ ξανὰ καὶ ξανὰ τὴ θέση του στὴν ἀφήγηση ἢ μήπως πρόκειται γιὰ ἕναν ἀκόμη συγγραφέα ποὺ ἀδυνατεῖ νὰ βγάλει ἕνα διαβατήριο καὶ δὲν γνωρίζει πῶς νὰ φτιάξει μιὰ βαλίτσα; Στὴν κόλαση τέτοιων συγγραφέων τί καίγεται γρηγορότερα, μιὰ καρδιὰ ἢ ἕνας χάρτης; Τὰ ὀκτὼ κείμενα ποὺ συνθέτουν τὸ σπονδυλωτὸ ἀφήγημα «Κύριος Πηνελόπη» μιλοῦν γιὰ τὸν παρασιτισμὸ στὴ λογοτεχνία, γιὰ τὴ γραφὴ ὡς παλίμψηστο ἤ ὡς ψηφιδωτό, γιὰ τὰ δίπολα ταξίδι-ἀκινησία, δυστοκία-ψευδοκύηση, για τὴ γλώσσα ὡς εἰσιτήριο,γιὰ τὶς αἰσθήσεις ὡς διαβατήριο (συχνὰ πλαστό).

Γιατί νὰ θέλει κάποιος νὰ γίνει συγγραφέας, ἂν δὲν μπορεῖ νὰ γράψει ἕνα βιβλίο βιβλιοκτόνο; Τὸ ἀνὰ χεῖρας βιβλίο θὰ μποροῦσε νὰ ἐκληφθεῖ καὶ ὡς μιὰ ἀντιστροφὴ τῆς «Μεταμόρφωσης» τοῦ Κάφκα (‟Ὅταν τὸ ἀσημόψαρο ξύπνησε ἕνα πρωινὸ ἀπὸ ὄνειρο κακό, βρέθηκε στὸ κρεβάτι του μεταμορφωμένο σὲ ἀνήμπορο συγγραφέα”) ἤ, στὴ χειρότερη περίπτωση, θὰ μποροῦσε νὰ χρησιμεύσει ὡς μέσο ἐξόντωσης ἀσημόψαρων.
E.Γ.