Πικρούτσικα-πικρούτσικα αφηγήματα

Μου είχε δείξει το σπίτι της –«εκείνο το διώροφο στη γωνία»– ώστε να την αφήνω σε απόσταση ασφαλείας. «Φύγε τώρα, να μη σε δουν» έλεγε κάθε φορά, κι έβαζε στην παλάμη μου έναν διπλωμένο φάκελο – το γράμμα της ημέρας. Διάβαζα τις επιστολές της στην επιστροφή, σταματώντας κάτω από τα φώτα του δήμου. Έγραφε μεγάλα συνειρμικά κομμάτια που με υπέβαλλαν. Αν τύχαινε μάλιστα να περάσουν παρέες αγοριών που συζητούσαν για ποδόσφαιρα και τέτοια, είχα τη γεύση μιας αιφνίδιας ευτυχίας: το προνόμιο της σχέσης. Τα μελαγχολικά της γράμματα, όπως και τα φιλιά της, μου θύμιζαν προπολεμικά τραγούδια. Φιλιόμασταν κάπως επίμονα, χωρίς διακοπή, για πολλή ώρα• το σάλιο της άφηνε στο τέλος μια μυρωδιά που την ανακαλούσα αργότερα σαν ένα είδος ερωτικής θλίψης. Μαζί της μεγάλωνα αστραπιαία.

Είκοσι μικρά πεζά για τον τρόπο που η μνήμη επινοεί τη βιογραφία του συναισθήματος. Και άλλα είκοσι πεζά για τη σύγκρουση αυτού του συναισθήματος με μια καθημερινότητα τραγική και φαρσική ταυτόχρονα.