Το κρασί των δειλών

— Τι ’ναι, Νίκο;
— Ξέρεις τι τρέχει; μου λέει κολλώντας τα χείλη του στ’ αυτί μου.
— Δεν ξέρω…, του απαντώ. [...]
— Σκοτώσανε έναν υπουργό!
— Πώς;;
Ο φίλος έψαξε με τα μάτια να δει αν τον άκουσαν.
— Πότε;
— Προχτές τη νύχτα. Της Δικαιοσύνης. Μου το σφύριξε ο γιος της σπιτονοικοκυράς μας, ο Στέφανος ο Παπαγιωργάκης, καθώς γέμιζε το λαγήνι του στη βρύση. Ανεβήκαμε τη σκάλα αμίλητοι. Κοντά στην πόρτα έσκυψα στ’ αυτί του.
— Δεν είν’ ανάγκη να πεις τίποτα πουθενά, του λέω. Εγώ περιμένω κι άλλα.

Ο Μενέλαος Λουντέμης στο Κρασί των δειλών δίνει ανάγλυφα μια τοιχογραφία της ζωής στις φυλακές, στις εξορίες, στα μπουντρούμια της Ασφάλειας, στα Βούρλα, στην Ικαρία, στο Μακρονήσι. Περιγράφει με τρόπο γλαφυρό τη συμπεριφορά του «χωροφύλακα» και μας δίνει εικόνες απείρου κάλλους γύρω από τις σχέσεις πολιτικών κρατουμένων και ποινικών. Ανάμεσα στις διηγήσεις του παραθέτει προσωπικά του βιώματα και περιπέτειες στα διάφορα κρατητήρια που σύρθηκε. Ένα βιβλίο σταθμός, αφιερωμένο στους αγώνες του λαού μας για ελευθερία.