

Πέτρος και η Βασιλική, οι ήρωες της ιστορίας, αν και φορτωµένοι πανίσχυρες βεβαιότητες, βολικά στερεότυπα και κοινές νευρώσεις, είναι ακόµη πολύ νέοι και λαίµαργοι για ζωή. Συναντιούνται, θαµπώνονται, παρασύρονται, ονειρεύονται, ερωτεύονται ο ένας τον άλλο, κάνουν σχέδια, και ύστερα… αρκεί µια παρεξήγηση και όλα πάνε στραβά.
Επιτέλους, αξίζει να τιµωρηθεί όποιος τολµά να ζητήσει λίγη αποδοχή χωρίς να κινδυνεύει να χάσει τον εαυτό του; Και µε τον έρωτα; Τι γίνεται µε τον έρωτα; Αν λίγη αποδοχή κοστίζει σε κάποιον ό,τι έχει και δεν έχει, ποιος µπορεί να ελπίζει πως διαθέτει αρκετή θέληση για να διεκδικήσει µια ιδέα έρωτα;
Το Ίσως την επόμενη φορά είναι ένα µυθιστόρηµα για την ερωτική επιθυµία που φτωχαίνει µπροστά στην ολοένα µειούµενη ικανότητα των ανθρώπων σήµερα να συνυπάρξουν, εξαιτίας του φόβου πως θα χάσουν την ταυτότητά τους.
Εν ολίγοις, µια ερωτική ιστορία για τη µαζικότερη ασθένεια της εποχής, την αποµάγευση του κόσµου, και το συνηθέστερο σύµπτωµά της, την εµµονή στη µοναχικότητα.
Το βιβλίο είναι γραμμένο με τον εξής ευρηματικό τρόπο:
Πρώτα διαβάζουμε την εκδοχή του Πέτρου, πώς δηλαδή μάς αφηγείται την ερωτική του ιστορία του με τη Βασιλική. Κι ύστερα ακολουθεί η Βασιλική με τη δική της εκδοχή.
O Κωνσταντίνος Τζαμιώτης δημιουργεί μέσα από το τελευταίο του βιβλίο τις συνθήκες για να μιλήσει για τον κόσμο μας, όπου «υπάρχουν τόσα να καταγγείλει κανείς». Φτιάχνει χαρακτήρες καθημερινούς και ανθρώπινους, που θέλουν να ζήσουν αλλά φοβούνται κιόλας να το κάνουν, που ντρέπονται να διεκδικήσουν αλλά τους αρέσει να φωνάζουν εκεί που μπορούν, που στηρίζουν με πάθος τις απόψεις τους αλλά χρησιμοποιούν τη διπλωματία όπου τους βολεύει, που μιλάνε για δικαιοσύνη αλλά κάνουν τα πάντα για μη χάσουν τις δικές τους διευκολύνσεις, που θέλουν να ερωτευτούν αλλά δεν θέλουν και να αφήσουν τις σταθερές τους.
Αυτός δεν είναι, άλλωστε, ο κόσμος μας και εμείς δεν λικνιζόμαστε στον ρυθμό του; Ή πάλι μπορεί να συμβαίνει και το αντίθετο…