Θρησκεία και πανδημία στην ελληνική κοινωνία

Στο παρόν βιβλίο επιχειρείται η σύνθεση ενός κριτικού κοινωνιολογικού δοκιμίου, το οποίο δομείται επί τριών κεντρικών αξόνων: των σχέσεων εξουσίας, της εκκοσμίκευσης και του θρησκευτικού λαϊκισμού.

Ειδικότερα, διερευνά ζητήματα όπως οι σχέσεις επιστήμης και θρησκείας, πολιτικής και θρησκείας, Κράτους και Εκκλησίας, η εκκοσμίκευση, οι θεωρίες συνωμοσίας και η στάση της κοινωνίας, ζητήματα που δεν είναι καινοφανή, αλλά επιτάθηκαν από την πανδημία του κορωνοϊού, η οποία έδρασε ως μεγεθυντικός φακός. Αν και αρκούντως κριτικό και αιχμηρό, δεν έχει ως στόχο να «πολεμήσει» την Εκκλησία και πολύ περισσότερο να στραφεί ενάντια στους πιστούς και τη θρησκεία ως κοινωνικό φαινόμενο. Η θρησκεία και η Εκκλησία αποτελούν μέρος της δημόσιας σφαίρας και ο διάλογος για τον ρόλο που διαδραμάτισαν κατά την πανδημία είναι επιβεβλημένος, ιδίως σε μια κοινωνία, όπως η ελληνική, που δεν δέχτηκε τη θετική επίδραση των ιδεών του Διαφωτισμού και στην οποία, αρκετά συχνά, η επιστήμη αντιμετωπίζεται ως θεραπαινίδα της θρησκείας.