Η βιομηχανία της αλληλεγγύης

Τα ζητήματα που πραγματεύεται το ανά χείρας βιβλίο εκκινούν από τη ίδια διαπίστωση: Ότι η «αλληλεγγύη» έχει μεταβληθεί σε ιδεολογικό όπλο για να δικαιολογήσει την εγκαθίδρυση ενός αυτοκρατορικού, και αντιδημοκρατικού καθεστώτος. Ως προνομιακό όπλο χρησιμοποιείται και η ανεξέλεγκτη μετανάστευση, ενώ τα νησιά του Ανατολικού Αιγαίου και η Ελλάδα συνολικά έχουν μεταβληθεί στο κατ' εξοχήν πειραματόζωο αυτού του εγχειρήματος.

Οι δυνάμεις που επιδιώκουν κάτι τέτοιο μπορούν να ανήκουν τόσο στον συστημικό όσο και στον αντι-συστημικό χώρο: Ο «δικαιωματισμός» φέρνει στην ίδια πλευρά τους ιθύνοντες του κερδοσκοπικού καπιταλισμού και τον σκληρό νεοφιλελευθερισμό με την ανθρωπιστική οικονομία των ΜΚΟ και πτέρυγες της Αριστεράς και των κοινωνικών κινημάτων, που έχουν ενσωματωθεί στην «κανονικότητα» της υπερ-παγκοσμιοποίησης. Με αυτόν τον τρόπο, ιδεολογικά ετερόκλητοι χώροι συνθέτουν έναν «θαυμαστό καινούργιο κόσμο» μηδενισμού του έθνους, αλλά και κάθε συλλογικής ταυτότητας, προωθώντας έναν ατομικοποιημένο, δήθεν πολυπολιτισμικό κόσμο.

Εμβληματική φιγούρα αυτού του εγχειρήματος είναι ο Τζωρτζ Σόρος. Ο «κερδοσκόπος-φιλάνθρωπος» με το τεράστιο δίκτυο ΜΚΟ αποτελεί επί της ουσίας, μια ιδιότυπη, παγκόσμια και ιδιωτική μορφή διακυβέρνησης· τα τελευταία χρόνια δε επεμβαίνει όλο και πιο έντονα στην Ελλάδα, επιδιώκοντας να χειραγωγήσει τις ιδεολογικές και πολιτικές εξελίξεις.