Το χαρτόκουτο

Από τις αμυγδαλιές μας μπροστά στο σπίτι μας στο χωριό, ζωντανή δεν έχει μείνει ούτε μία. Κάνα δυο κορμοί μονάχα υψώνονται ακόμα, ξεροί όμως. Διχάλες κούφιες μαυριδερές, την Ελενίτσα από κάτω τους μου ’τυχε να την αγαπήσω. Έφτυσα μια πέτρα πλακουτσωτή, την πέταξα στριφογυριστή προς τα πάνω κι ό,τι έβγαινε. Άμα μου τύχαινε η άφτυστη πλευρά, θα αγαπούσα τη Ρούλα.